Bu köşeden sizlere ilk kez merhaba diyoruz.
Yeni bir mecra ile sizlerle birlikte olmaya devam edeceğiz.
Bundan sonra sonsözümüzü sonsesimizle haykırmanın gayretinde olacağız.
Sonses’de ilk yazımı çok hoşuma giden bir alıntı ile yapayım istedim.
Geçen sosyal medyada rastladığım sözler tamda bizim jenerasyonumuzu tarif ediyordu.
Okuyunca sizlerinde benim gibi düşüneceğinize eminim.
En şanssız nesil bugün 30 ile 60 yaş arası olan nesil.
Anne babalarımız bizi ezdi.
Biz çocuklarımızı ezmeyelim diye öyle tavizler verdik ki yine ezilen biz olduk.
Eskiden anne babamızın bağırmasından korkardık şimdi çocuklarımızın bağırmasından korkuyoruz.
Eskiden sokaklardan eve girmemek için uğraşırdık.Şimdi de çocuklarımızı odalarından çıkarmak için çabalıyoruz.
Eskiden ailelerimiz istediklerimizi alamıyordu yokluk çekiyorduk.Şimdi ise bizler çocuklarımızın istediklerini almak için yine yokluk çekiyoruz.
Ne hakkıyla evlat olabilmenin tadını çıkarabildik, ne de ebeveyn olmanın hakkını verebildik.
Hem çocuklarımızdan hem de ana babamızdan alacaklıyız sanki.
Biz hep arada kalan nesil olduk.
Ne hakkıyla çocuk olabildik.
Ne de tam anlamıyla anne baba.
